22-5 van Yogya naar Cimaja,

22-5-2014 naar Cimaja

De eerste trein vandaag naar Jakarta is een business class trein van kwart over zeven. De tweede, 20 minuten later een economy. Vooruit dan, dan pak ik wel een keer de business class trein voor zo'n 3,50 euro meer. Op het station mijn treinticket aan een 'KLM-mevrouw' (personeel van de Kereta Api hebben bijna hetzelfde blauwe uniform) laten zien en zij wees mij mijn plaats in de trein. Deze bank is iets meer comfortabel dan de economy, met voornamelijk plaatsen voor twee personen in plaats van vier. Aan de andere kant van het gangpad zit een Belgisch stel. Zij begroeten een andere backpackster die voorbij komt met ,,see you in Surabaya''. Huh? Even nog een keer navragen. Ja hoor. Deze trein gaat naar Surabaya. Dat is naar het oosten, precies de verkeerde kant op. Spullen gepakt en gevraagd waar de trein dan wel is. Die is al vertrokken...

Ik vond het achteraf gezien al vreemd dat de trein waar ik in zat niet om kwart over zeven was vertrokken. Qua tijden zijn ze hier bij de Kereta Api erg stipt. Maar goed, toen was het toch al te laat.

U kunt de volgende trein pakken, de economy class, die over vijf minuten vertrekt. Was ik ruim op tijd op het station moet ik nog gaan haasten. Bedankt, mevrouw van de Kereta Api die me de verkeerde trein in stuurde. Dit kaartje is niet meer geldig, u moet een nieuw kaartje kopen. Wel nondeju. Ik kon hoog en laag springen, maar dat had geen zin. Het was volgens hem driemaal omgeroepen in Indonesisch en Engels waar de trein naar Jakarta staat en dat die gaat vertrekken. Hoe had ik dat moeten horen? In de verkeerde business class trein waar ik al in zat stond nogal overdreven hard muziek aan... Ik kon niet echt op mijn strepen gaan staan, want ik moest nu binnen drie minuten een nieuw kaartje hebben én in de trein zien te komen. Als ik die ook mis wordt de planning voor vandaag geheel in de war gegooid. Dus maar een nieuw kaartje gekocht. Security was zo vriendelijk om even mee te lopen zodat ik niet opnieuw mijn paspoort hoefde op te graven, de trein in, plaats uitgekozen die mij wel bevalt, zitten en de trein vertrok. Ga nu in ieder geval de goede richting in.

Het wordt dus meteen afgestraft om een keer lux te willen doen door business class te gaan reizen in plaats van gewoon economy. Deze trein stopt echter wel op een ander (eerder) station in Jakarta. Maar dit station ligt wel weer iets dichter bij Bogor.

Op station Tiganegara wordt ik nogal vragend aangekeken wat ik hier doe. Een of andere vage taxi, de enige beschikbare, zou me wel naar Bogor brengen. Uiteindelijk blijkt dit naar station Tebet te zijn omdat vanuit daar een trein naar Bogor gaat. Ook goed. Mezelf met tas op de rug in de overvolle metro-achtige trein weten te duwen. Met wat hulp van een soldaat die onderweg was naar huis. Anders had ik in de vrouwen-coupé gestaan, de achterste wagon. Ongeveer drie kwartier mogen staan. Waarbij het laatste kwartier eindelijk wat bewegingsruimte was om mijn tas van mijn rug te halen. Begon toch wel een uitputtingsslag te worden voor schouders en rug. In Bogor aangekomen geen busstation te bekennen. Het bleek nog een dik kwartier met een minibusje zigzaggend door het verkeer naar Bogor Bananangsiang bus station te zijn. In de stromende regen moest ik natuurlijk de bus hebben die het verste weg stond. Nog heel even over de prijs onderhandeld of het € 3,50 of € 7,00 moest gaan kosten. Waar hebben we het over? Maar ondanks dat ik inmiddels ruim twaalf uur onderweg ben, zeiknat, half slapend en hongerig, heb ik hem niet zijn zin gegeven. Dat zou te gemakkelijk zijn geweest. Enfin, zit nu wel droog en in de juiste bus naar Pelabuhan Ratu. Gelukkig kwam er nog een verkoper door de bus voor een flesje water. In mijn tas heb ik nog een zak nootjes als avondeten. Om Bogor uit te komen is het aansluiten in de file en stapvoets mee met veel te veel (vracht)verkeer door veel te smalle straatjes. Al kun je schijnbaar als buschauffeur ook gewoon door de berm inhalen, of via de stoep en bijna warung kraampjes omrijden, of gewoon anderen weggebruikers van de weg drukken.

Tien uur 's avonds. Drie uur er over gedaan om van Bogor in Sukabumi te komen. Hier staat ook de bus die de andere kant op gaat voor de terugweg naar Jakarta. Weet nu, misselijk en gaar geschud te zijn na een belachelijke kamikaze rit, dat ik op de terugweg in Sukabumi uitstap. Vanuit hier rijdt een trein naar Jakarta. Omgekeerd, naar Pelabuhan Ratu toe, werd deze route afgeraden omdat de plaats waar de bussen staan nogal onvindbaar is vanuit het treinstation (heb nu een foto gemaakt van de straatnaam) en je nogal snel verloren zou kunnen raken in dit uit de kluiten gewassen dorp dat niet ingericht is om toeristen van dienst te zijn. Ik moet er dus voor zorgen dat ik voor de terugweg exact weet waar het treinstation is en waar ik dan uit de bus moet springen. Een zelfde rit terug naar Bogor bespaar ik mezelf graag.

- ik heb wel wat rare chauffeurs meegemaakt, maar deze staat nu toch echt op nummer één als 'worst driver'. Zelfs de Indonesiërs in de bus raakten ietwat geïrriteerd. Dat zegt genoeg, lijkt me. -

Half elf. De motor van de bus wordt weer warm gedraaid. Of dat nou nodig is betwijfel ik, de motor zal nog wel kokend heet zijn. Maar goed, stel je voor dat je even niet in de uitlaatdampen zit. Zou bijna te gezond zijn. Ik heb inmiddels mijn zakdoek maar om mijn nek geknoopt omdat het wel fris is zo'n rijdende bus 's avonds in de regen met natuurlijke ventilatie. Lees: ramen en deuren open. Tevens om overmatige hoeveelheden uitlaatgassen niet al te veel hoeven in te ademen als de bus achter een vrachtwagen of andere bus zit. Het 'nieuwe rijden' hebben ze nog niet ontdekt. 35 cent per liter brandstof er plankgas doorheen jagen met lekker misselijkmakende zwarte dampen tot gevolg.

Omstreeks middernacht gearriveerd in Pelabuhan Ratu. Nu nog in Cimaja zien te komen zo'n tien kilometer verderop. Net uit de bus proberen ze me met drie man op de enige scooter te praten die daar staat te wachten. Geen taxi's of zo te bekennen. Ik loop wel een stukje en zoek hier wel een hotel. Morgen dan maar naar Cimaja. Op de gok een richting gekozen en na 200 meter een hotel gevonden. Gesloten. En ben kapot, na zo'n lange zware reis en veel te weinig gegeten te hebben. Komen twee jongens voorbij op de scooter. Tegen een kleine vergoeding wil de ene me wel even naar Cimaja brengen. Vooruit dan maar, dan ben ik er tenminste in een keer. De andere blijft langs de weg achter. Dat is nog best zwaar na zo'n lange dag om jezelf bergopwaarts overeind te houden met rugzak achter op de scooter. Rond één uur 's nachts bij een guesthouse, Daun Daun, aangekomen. Bed en warm douche beschikbaar voor een goede prijs. Niet verder zoeken. Kop thee en aanbod om even wat nasi goreng voor me te gaan halen. Ik zie er waarschijnlijk hongerig uit. Verder lekker relaxt, inchecken enzo komt morgen wel. Na 18,5 uren zwoegen is het ook wel mooi geweest voor vandaag.

Desalniettemin is het me wel gelukt om binnen 24 uur, zonder extra tussenstop, op de locatie uit te komen die ik voor ogen had. Dat geeft wel voldoening, achteraf vooral. Maar ook onderweg als je weer eens de goede richting op blijkt te gaan terwijl je jezelf afvraagt 'waar ben ik nou eigenlijk helemaal mee bezig?'.

Vannacht heerlijk geslapen en voor vandaag een scooter geregeld. Even rond tuffen, de omgeving verkennen en langs de lekker uitwaaien. Het hoeveelheid verkeer is hier minimaal dus kan ik op mijn gemak wennen aan links rijden. Vooral als de moskeeën aan het brullen zijn heb je de weg bijna voor je alleen. Deze ochtend pas één keer uit gewoonte rechts aan het rijden geweest. De lange reis is in ieder geval de moeite waard geweest.