16 mei - naar Yogyakarta

16 mei 2014

Trein van acht uur 's morgens van Malang naar Yogyakarta (Yogya) gepakt. Genaamd de 'Malioboro express'. Deze is een stukje duurder. Voor economy class betaal je 170.000 rph (13 euro). Business class het dubbele.

Ben nu maar op het juiste stoelnummer gaan zitten. Meteen zitten de drie andere plaatsen om me heen ook vol en ik zit achteruit rijdend en vol in de zon... Het is dat de Indonesiërs om me heen niet zo groot zijn anders zou het nog krapper zijn. Zeven uur zo rechtop zitten en achteruit rijden? Nou nee. Dat zie ik niet zitten. Dan maar de onnozele toerist spelen en ergens anders gaan zitten. Na de eerste stop bij station Kepanjen al weer twee mensen tegenover me gekregen. Ik vrees dat de trein naar Yogya een stuk voller gaat worden dan de treinreis naar Malang toe. Helaas. Of zal ik dan nog maar een keer op een andere plaats gaan zitten? Bij het eerstvolgende station ga ik wel even buiten roken. Als ik dan terugkom zoek ik een ander plaats.

- interruptie -

Terwijl ik het vorenstaande aan het typen worden de kaartjes gecontroleerd door de conducteur. Bij iedereen leest hij het stoelnummer en de klasse voor (de klasse is het verschil tussen links of rechts in de wagon) voor en een mannetje dat mee loopt noteert dit. Ik zit dus op een verkeerd stoelnummer én aan de verkeerde kant van de wagon. Kaartje wordt geknipt en er wordt niets van gezegd. Mooi. Ga ik straks weer ergens anders zitten.

Mijn rugzak laat ik wel in het rek liggen waar die nu ligt, in het midden van de wagon (bij het juiste stoelnummer) met een gezin en een ouder echtpaar er onder. Daar gebeurt niets mee. En mocht iemand hem toch meenemen, heeft ie een tas vol vuile was en stinkschoenen. Ik had gisterenavond nog net voor sluitingstijd een schone blouse à €3,50 en boxershort à €2,50 op de kop kunnen tikken om vandaag niet al te erg in de trein te zitten stinken. Met de fietstaxi op en neer gegaan omdat het lekker fris genoeg was om een sweatvest te dragen, mits je niet te veel beweegt.

Over de trein gesproken is reizen met de kereta api in Indonesië best een luxe. Ik heb in andere landen in treinen gezeten die vol leken, maar bij ieder tussenstation bleken er toch nog mensen bij te kunnen. Met een beetje aanduwen pasten er nog wel wat meer sardientjes in het blik. Kortom, tijdens de eerste treinreis naar Malang ben ik nogal verwend geraakt en ben dat als de standaard gaan beschouwen. Dus moet nu nie zeuren nie.

Gisterenavond ging het al een stuk beter met mijn oor. Heb zowaar heel de avond weer enigszins kunnen horen. Ik denk dat de oordruppels effect hebben, zonder antibiotica kuur en pijnstillers. Maar, vanmorgen zat ie weer potdicht en begint het ook pijn te doen. Dat maakt het nog wel wat vervelender. In Yogya zal ik maar eens een dokter gaan opzoeken voordat ik ga overwegen om toch die antibiotica kuur te gaan doen. Zie dat namelijk als laatste redmiddel al niets anders werkt of als het niet gewoon vanzelf over gaat. Deze opvatting heb ik overigens ook bij het gebruik van pijnstillers. Dus je hoort me nu ook nog niet klagen, maar het is wel ongemakkelijk zo'n dicht en pijnlijk oor. Vooral omdat je jezelf hoort ademen en hoort praten. Alsof je onder water bent.

Aangekomen in Yogya. Taxi zoeken naar Jala Prawirotaman. Hier zitten meerdere hotels en guesthouses waar ik vast en zeker een kamer zal vinden. Ik zie bij het station een stel (blank) dat ook naar een taxi aan het zoeken is. Laat ik ze maar eens vragen of ze dezelfde kant op moeten en we de kosten voor de taxi kunnen delen. Op de vraag waar ze vandaan komen is het antwoord Nederland. Oké, dat is even raar om na twee weken weer Nederlands te spreken. Onderweg in de taxi blijkt dat zij mijn tocht net omgekeerd doen, van Jakarta naar Denpasar.

Ik heb een kamer gevonden bij Kampoeng Djawa 2. Een knus klein hotelletje rondom een klein binnentuintje. Ik wordt meteen gevraagd of ik afternoon tea wil. Nou, graag. Daarna kijken ze welke gasten er aanwezig zijn en ook afternoon tea willen. Lijkt net of je bij ze thuis bent.

Mijn tas maar eens omgekeerd waar alleen maar vuile was uit kwam. Deze naar de laundry service om de hoek gebracht. Is over twee dagen klaar. Wat? Kan dat niet sneller? Het is per slot van rekening snikheet hier, vooral vergeleken met Malang. Prio service blijkt mogelijk. Ik wordt erop gewezen dat het een stuk duurder is, maar dan kan ik het morgenochtend om acht uur ophalen. Dat stuk duurder blijkt in totaal twee euro te kosten. Morgenochtend eindelijk schone kleren dus.

Nu eerst maar even een dokter zoeken voor mijn oor. Dat is in de loop van de dag steeds erger en pijnlijker geworden In de straat zit van het hotel zit volgens het bordje voor de deur een dokter. Nadat ik heb uitgelegd waar ik last van heb zegt hij dat hij tandarts is. Dat had hij dan wel op zijn bordje mogen zetten in plaats van 'doctor'. Hij verwijst me door naar het ziekenhuis en schrijft het adres en de afdeling waar ik moet zijn voor me op. Buiten vraag ik een fietstaxi of het ziekenhuis nog open zal zijn en of ik wellicht beter morgenochtend kan gaan. Een passant helpt even met vertalen en zegt dan dat het ziekenhuis nogal een eind rijden is, maar dat er een kno-arts twee straten verderop zit. Klinic specialist Sari Asih blijkt een oud mannetje te zijn met antiek interieur, inclusief het wapenarsenaal dat hij voor zich heeft liggen. Ik mag in het Nederlands uitleggen wat er aan de hand is. Dat lukt me niet helemaal omdat ik me had voorbereid om het in het Engels uit te leggen. Nadat hij in mijn oor gekeken had zei hij 'oorwas, vol met oorwas'. Door het gebruik van de oordruppels was dat oorwas in mijn rechteroor juist steeds gaan opzwellen waardoor mijn oor steeds meer dicht ging zitten. De assistente draait mijn hoofd in een richting waarop eigenlijk niet kon, dus nogal onhandig gedraaid zittend op de stoel en half dubbelgevouwen begint hij aan een grondige reiniging met antiek afzuigsysteem en wat hardhandig gepulk met staafjes in mijn oor. Voor mijn gevoel wel erg diep in mijn oor. Alsof hij mijn hersenen uit mijn hoofd aan het scheppen is. Maar gaandeweg begin ik steeds meer te horen. Prima dus, ga maar door. Er kwam behoorlijk wat troep uit. 'Linkeroor ook maar meteen?' Vraagt hij. Als ik er dan toch ben maak die dan ook maar schoon. Daar kwam een harde brok oorwas uit tevoorschijn, waar ik waarschijnlijk ook last van zou hebben gehad als dat ook nat geworden zou zijn. 'Oordruppel, nee, nee. Weg doen' zegt ie, 'niet ontsteking'. Afsluitend zegt hij 'ik heb u graag geholpen'. Daar was ik zeker blij mee. Die 300.000 rupiah die ik moest afrekenen bij de receptioniste, ruim 20 euro, vond ik het geld dubbel en dwars waard. Goede keuze geweest om toch eerst een arts te zoeken in plaats van antibiotica rommel te gaan gebruiken, op advies van de apotheekdokter zonder in mijn oor gekeken te hebben...

Jalan Prawirotaman en omgeving. Ik heb al Frans, Duits, Nederlands, Vlaams en Amerikaans gehoord. Dat is wel even wennen. Even een bord nasi goreng en een pot thee met uitzicht op passerende (fiets)taxi's en toeristen. Slapen en morgenochtend mijn laundry ophalen. Daarna kijk ik wel verder wat ik hier in Yogya ga doen. Denk eerst maar eens een taxi nemen naar het centrum om daar wat rond te kijken en een beeld te krijgen van Yogya. En een ander hotel zoeken. Hier kan ik maar twee nachten blijven omdat de kamers daarna allemaal zijn gereserveerd. Er is hier keuze genoeg van goedkope tot dure hotels. Aangezien ik nu voor twee dagen een slaapplek heb, kan ik op mijn gemak zonder tas mee te hoeven sjouwen rondkijken welke me het beste bevalt.