17 mei 2014 - Yogya
Door: Michiel
Blijf op de hoogte en volg Michiel
18 Mei 2014 | Indonesië, Jogjakarta
17 mei 2014
Naar Malioboro street geweest. Bij een mannetje achterop de scooter voor een lage prijs. Neemt me dan wel eerst mee naar twee batik painting shops en een waar ze wajung poppen maken. Prima, kijken kijken niet kopen. De tweede batik art center zou speciaal zijn omdat de doeken daar door studenten zouden zijn geschilderd. Leuk verhaal, maar geloof er niets van. De doeken zijn gewoon het standaardwerk met dezelfde ondertekening (van de fabriek) als in alle overige winkeltjes. Leuk geprobeerd. Malioboro street, the place to be in Yogya. Straat met winkeltjes, winkeltjes en een moderne mall met McDonalds. Niets bijzonders. Juist de straten er omheen en rondom het station, waar Malioboro street begint, waren de moeite waard voor een stad die het culturele centrum van Java wordt genoemd. De bijzondere kunst is te vinden op muren langs wegen, spoorweg en onder bruggen. De graffiti kunstwerken.
Vanmiddag met het personeel van Kampoeng Djawa 2 zitten praten. Een en ander geleerd over Java en Indonesië. Zij over Nederland, waar ze graag zouden willen werken zodat ze ook 'rich' worden. Heb dat denkbeeld maar even uit de wereld geholpen met de uitleg dat je in Nederland meer verdient, maar dat alles ook evenredig duur is. (zoals huur, eten, verzekeringen, transport zoals de prijs van vliegticket, etc)
Daarna op zoek gegaan naar een ander hotel vanaf morgen omdat bij Kampoeng Djawa dan alle kamers al volgeboekt zijn. Zo veel keuze, in verschillende prijsklassen. Kan nog niet echt een keuze maken. Eerst maar even een bord sate ayam weggewerkt, en dan weer wat hotels bekijken.
Nog even een avondwandeling gemaakt na het eten om te bedenken wat ik ermee ga doen. Ik loop langs veel te drukke wegen en raak een beetje geïrriteerd. Misschien moet ik wel weg gaan uit Yogya? Hé, een batik winkel. Ver uit het centrum. Voornamelijk batic overhemden en jurken. Op een plankje ergens onderaan vind ik echter een paar doeken, opgevouwen in plastic verpakking. Twee daarvan zijn exact wat ik zocht. Nou ja, zocht. Hoopte tegen te komen. Het verhaal van vulkaan Merapi; heilige berg van de koning waar je ziel terecht komt als je een brave burger bent geweest. (het hele verhaal had ik van tevoren al uitgezocht. Dat is te lang om hier nog eens te beschrijven) Prijskaartje hangt er aan en de prijs is zelfs lager dan ik in gedachte had om er aan uit te geven. Mooie toevalstreffer!
Nog wat verder gewandeld en nog maar een blouse voor €3,50 gekocht. Die zweet ik bij bosjes vol, dus nog eentje extra is geen overbodige luxe. Daarnaast past de Indonesische blouse met korte mouwen mij veel beter dan de Europese variant; de mouwen zijn iets langer en smaller. Bij het Europese model blouse gaan ze er volgens mij vanuit dat je dik bent. Dus bij mij lijkt het dan of ik vleugels heb. Maar dat terzijde. Raak nog meer geïrriteerd door het verkeer wat voorbij raast en de straat oversteken is iedere keer een nieuwe uitdaging. Over de stoep lopen is dat overigens ook, eetkraampjes ontwijken en scooters die een weg zoeken langs het verkeer dat continue vastloopt. Dan krijg ik opeens een briljante ingeving; waarom ga ik morgen niet naar Kaliurang? Het laatste dorp voor de top van mount Merapi. Daar woont ook de man die ik in de trein naar Malang ontmoette en aangaf wel met mij naar de top te willen wandelen. Ik heb zijn telefoonnummer dus kan hem bellen als ik in Kaliurang ben. Even een eettentje met wifi gezocht. Bordje vers fruit, kopje thee en internet raadplegen. Blijkt dat er wel een aantal hotels in Kaliurang zitten voor een redelijke prijs. Met gratis fiets om de omgeving te verkennen. Dat wordt het plan voor morgen. Yogya was leuk, voor twee dagen. Door het centrum wandelen en een keer door de buitenwijk was voor mij voldoende om Yogyakarta ervaren te hebben. De enige activiteiten die hier door iedereen aangeboden worden zijn The Royal Palace, tempelcomplex Borobudur, Javaanse diner/dansshow, museum Vredeburg, groepsbusreisje naar mount Merapi op en neer of Silverfactory. Dat is leuk en aardig maar hoeft voor mij niet. Ondanks het verwijt dat als ik Borobudur (na 20 dollar entree betalen exclusief transportkosten) niet gezien heb ik niet op Java ben geweest. Dat zou ik ook zeggen als ik taxichauffeur was of voor een reisbureau zou werken.. Laat daar die busladingen kuddedieren maar allemaal heen gaan. Zoals ik al eerder aangaf is de echt hedendaagse 'art & culture' van Yogya gewoon op straat te vinden, gratis en voor niets. Hoeft daar alleen wat voor rond te wandelen en om je heen te kijken. Overdag, maar zeker ook 's avonds. De waarschuwingen in het hotel en van mijn scootermannetje dat er veel mensen zijn die iets van je willen waren terecht, maar hebben ze vast anders bedoelt dan hetgeen ik hier ervaren heb. Een vriendelijke glimlach, een begroeting in het Indonesisch en duidelijkheid wat je wel en niet wil. Dát is wat de mensen die ik in Yogya tegen ben gekomen van je willen. Een opsomming van de mensen die ik tegen ben gekomen en 'iets' van me wilden:
- de zogenaamde travel agents die je naar winkeltjes willen leiden door eerst een gesprek met je aan te knopen. Nice talking with you, but don't take any more afford. I don't want to see any shops. Beside the shops I will find myself.
- transsexuele prostituee onder de spoorbrug waar ik graffiti art aan het fotograferen ben. Your lovely (ahum...niet), but no thank you. I hope you will find someone else.
- man die met vrouw en kleine kinderen onder het viaduct wonen en proberen krantjes te verkopen aan automobilisten die bij het stoplicht wachten. Of ik een foto van ze wil maken voor een kleine vergoeding, om eten te kopen. Omdat hij het zo aardig vraagt en eigenlijk niet eens aan me durfde te vragen, omdat hij meer verrast was me daar te zien.
- fietstaxi's die me willen vervoeren. Tidak, trimma gassi. Manna. Ofwel, nee dank je ben lekker aan het wandelen.
- zakkenrollers? Zal ik vast tegengekomen zijn. Helaas voor hen heb ik alleen een zweetafveegzakdoek in mijn kontzak zitten en een beetje klein geld in mijn broekzak. Mijn schoudertas is zo ingedeeld dat als je daar al in komt er in eerste instantie niets zinvols uit te halen is. Eerst een ritselende plastic zak, (mijn oren doen het weer volledig) sigaretten, pen, schrijfblok en nog een zakdoek. Mocht het lukken om er meer uit te krijgen zonder dat ik het in de gaten heb, ben je een goeie en heb je het wat mij betreft verdiend.
- die paar bedelaars, negeren. Of vriendelijk nee schudden met je hoogt. Zij vragen het immers maar één keer en zijn dan meteen weer weg.
- de enkeling die je 's avonds op straat iets naroept. Aankijken alsof je hem verstaan hebt en wegknikken met afkeurende blik. Voelt zich meteen ongemakkelijk en weet niet waar ie kijken moet.
- de kinderen die 'hello mister' roepen en zich supertrots voelen als je ze terug begroet.
- mensen die eventueel met verkeerde interesse naar mijn fototoestel kijken? Ik ga daar niet krampachtig mee rond lopen of deze proberen te verstoppen. De draagriem zit wel driemaal om mijn pols gedraaid en aan het andere eind klem met mijn pink. Krijg die maar eens uit mijn handen gerukt. En mocht iemand hem persé willen hebben. Neem maar mee. Is toch maar, goed verzekerd, gereedschap. Ik zou het hoogsten proberen om een deal te sluiten. You camera, me card. Desnoods in ruil voor een of twee lege kaartjes.
Ja. Er zijn mensen die iets van je (zouden) willen. Maar of dat nou zo erg is...?
= het lijkt wellicht of ik niets beters te doen heb dan verhalen te typen. Maar als je heel de bijna heel de dag met jezelf zit opgescheept is het toch best fijn om af en toe ergens te gaan zitten en een verhaaltje te typen. =
Naar Malioboro street geweest. Bij een mannetje achterop de scooter voor een lage prijs. Neemt me dan wel eerst mee naar twee batik painting shops en een waar ze wajung poppen maken. Prima, kijken kijken niet kopen. De tweede batik art center zou speciaal zijn omdat de doeken daar door studenten zouden zijn geschilderd. Leuk verhaal, maar geloof er niets van. De doeken zijn gewoon het standaardwerk met dezelfde ondertekening (van de fabriek) als in alle overige winkeltjes. Leuk geprobeerd. Malioboro street, the place to be in Yogya. Straat met winkeltjes, winkeltjes en een moderne mall met McDonalds. Niets bijzonders. Juist de straten er omheen en rondom het station, waar Malioboro street begint, waren de moeite waard voor een stad die het culturele centrum van Java wordt genoemd. De bijzondere kunst is te vinden op muren langs wegen, spoorweg en onder bruggen. De graffiti kunstwerken.
Vanmiddag met het personeel van Kampoeng Djawa 2 zitten praten. Een en ander geleerd over Java en Indonesië. Zij over Nederland, waar ze graag zouden willen werken zodat ze ook 'rich' worden. Heb dat denkbeeld maar even uit de wereld geholpen met de uitleg dat je in Nederland meer verdient, maar dat alles ook evenredig duur is. (zoals huur, eten, verzekeringen, transport zoals de prijs van vliegticket, etc)
Daarna op zoek gegaan naar een ander hotel vanaf morgen omdat bij Kampoeng Djawa dan alle kamers al volgeboekt zijn. Zo veel keuze, in verschillende prijsklassen. Kan nog niet echt een keuze maken. Eerst maar even een bord sate ayam weggewerkt, en dan weer wat hotels bekijken.
Nog even een avondwandeling gemaakt na het eten om te bedenken wat ik ermee ga doen. Ik loop langs veel te drukke wegen en raak een beetje geïrriteerd. Misschien moet ik wel weg gaan uit Yogya? Hé, een batik winkel. Ver uit het centrum. Voornamelijk batic overhemden en jurken. Op een plankje ergens onderaan vind ik echter een paar doeken, opgevouwen in plastic verpakking. Twee daarvan zijn exact wat ik zocht. Nou ja, zocht. Hoopte tegen te komen. Het verhaal van vulkaan Merapi; heilige berg van de koning waar je ziel terecht komt als je een brave burger bent geweest. (het hele verhaal had ik van tevoren al uitgezocht. Dat is te lang om hier nog eens te beschrijven) Prijskaartje hangt er aan en de prijs is zelfs lager dan ik in gedachte had om er aan uit te geven. Mooie toevalstreffer!
Nog wat verder gewandeld en nog maar een blouse voor €3,50 gekocht. Die zweet ik bij bosjes vol, dus nog eentje extra is geen overbodige luxe. Daarnaast past de Indonesische blouse met korte mouwen mij veel beter dan de Europese variant; de mouwen zijn iets langer en smaller. Bij het Europese model blouse gaan ze er volgens mij vanuit dat je dik bent. Dus bij mij lijkt het dan of ik vleugels heb. Maar dat terzijde. Raak nog meer geïrriteerd door het verkeer wat voorbij raast en de straat oversteken is iedere keer een nieuwe uitdaging. Over de stoep lopen is dat overigens ook, eetkraampjes ontwijken en scooters die een weg zoeken langs het verkeer dat continue vastloopt. Dan krijg ik opeens een briljante ingeving; waarom ga ik morgen niet naar Kaliurang? Het laatste dorp voor de top van mount Merapi. Daar woont ook de man die ik in de trein naar Malang ontmoette en aangaf wel met mij naar de top te willen wandelen. Ik heb zijn telefoonnummer dus kan hem bellen als ik in Kaliurang ben. Even een eettentje met wifi gezocht. Bordje vers fruit, kopje thee en internet raadplegen. Blijkt dat er wel een aantal hotels in Kaliurang zitten voor een redelijke prijs. Met gratis fiets om de omgeving te verkennen. Dat wordt het plan voor morgen. Yogya was leuk, voor twee dagen. Door het centrum wandelen en een keer door de buitenwijk was voor mij voldoende om Yogyakarta ervaren te hebben. De enige activiteiten die hier door iedereen aangeboden worden zijn The Royal Palace, tempelcomplex Borobudur, Javaanse diner/dansshow, museum Vredeburg, groepsbusreisje naar mount Merapi op en neer of Silverfactory. Dat is leuk en aardig maar hoeft voor mij niet. Ondanks het verwijt dat als ik Borobudur (na 20 dollar entree betalen exclusief transportkosten) niet gezien heb ik niet op Java ben geweest. Dat zou ik ook zeggen als ik taxichauffeur was of voor een reisbureau zou werken.. Laat daar die busladingen kuddedieren maar allemaal heen gaan. Zoals ik al eerder aangaf is de echt hedendaagse 'art & culture' van Yogya gewoon op straat te vinden, gratis en voor niets. Hoeft daar alleen wat voor rond te wandelen en om je heen te kijken. Overdag, maar zeker ook 's avonds. De waarschuwingen in het hotel en van mijn scootermannetje dat er veel mensen zijn die iets van je willen waren terecht, maar hebben ze vast anders bedoelt dan hetgeen ik hier ervaren heb. Een vriendelijke glimlach, een begroeting in het Indonesisch en duidelijkheid wat je wel en niet wil. Dát is wat de mensen die ik in Yogya tegen ben gekomen van je willen. Een opsomming van de mensen die ik tegen ben gekomen en 'iets' van me wilden:
- de zogenaamde travel agents die je naar winkeltjes willen leiden door eerst een gesprek met je aan te knopen. Nice talking with you, but don't take any more afford. I don't want to see any shops. Beside the shops I will find myself.
- transsexuele prostituee onder de spoorbrug waar ik graffiti art aan het fotograferen ben. Your lovely (ahum...niet), but no thank you. I hope you will find someone else.
- man die met vrouw en kleine kinderen onder het viaduct wonen en proberen krantjes te verkopen aan automobilisten die bij het stoplicht wachten. Of ik een foto van ze wil maken voor een kleine vergoeding, om eten te kopen. Omdat hij het zo aardig vraagt en eigenlijk niet eens aan me durfde te vragen, omdat hij meer verrast was me daar te zien.
- fietstaxi's die me willen vervoeren. Tidak, trimma gassi. Manna. Ofwel, nee dank je ben lekker aan het wandelen.
- zakkenrollers? Zal ik vast tegengekomen zijn. Helaas voor hen heb ik alleen een zweetafveegzakdoek in mijn kontzak zitten en een beetje klein geld in mijn broekzak. Mijn schoudertas is zo ingedeeld dat als je daar al in komt er in eerste instantie niets zinvols uit te halen is. Eerst een ritselende plastic zak, (mijn oren doen het weer volledig) sigaretten, pen, schrijfblok en nog een zakdoek. Mocht het lukken om er meer uit te krijgen zonder dat ik het in de gaten heb, ben je een goeie en heb je het wat mij betreft verdiend.
- die paar bedelaars, negeren. Of vriendelijk nee schudden met je hoogt. Zij vragen het immers maar één keer en zijn dan meteen weer weg.
- de enkeling die je 's avonds op straat iets naroept. Aankijken alsof je hem verstaan hebt en wegknikken met afkeurende blik. Voelt zich meteen ongemakkelijk en weet niet waar ie kijken moet.
- de kinderen die 'hello mister' roepen en zich supertrots voelen als je ze terug begroet.
- mensen die eventueel met verkeerde interesse naar mijn fototoestel kijken? Ik ga daar niet krampachtig mee rond lopen of deze proberen te verstoppen. De draagriem zit wel driemaal om mijn pols gedraaid en aan het andere eind klem met mijn pink. Krijg die maar eens uit mijn handen gerukt. En mocht iemand hem persé willen hebben. Neem maar mee. Is toch maar, goed verzekerd, gereedschap. Ik zou het hoogsten proberen om een deal te sluiten. You camera, me card. Desnoods in ruil voor een of twee lege kaartjes.
Ja. Er zijn mensen die iets van je (zouden) willen. Maar of dat nou zo erg is...?
= het lijkt wellicht of ik niets beters te doen heb dan verhalen te typen. Maar als je heel de bijna heel de dag met jezelf zit opgescheept is het toch best fijn om af en toe ergens te gaan zitten en een verhaaltje te typen. =
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
