14-15 mei - Malang
Door: Michiel
Blijf op de hoogte en volg Michiel
16 Mei 2014 | Indonesië, Malang
14 mei 2014
Kijken, kijken, niet kunnen luisteren.
Mijn rechteroor is steeds meer dicht gaan zitten. Gisteren naar een, van de vele, apotheken geweest om daar iets voor te halen. Een flesje oorreinigingsvloeistof meegekregen. Daar is het vandaag eigenlijk alleen maar erger van geworden. Naar een andere apotheek, met dokter. Wilde exact hetzelfde flesje meegeven. In gebarentaal uitgelegd dat dat niet werkte. Moet er erg komisch uitgezien hebben, maar ze bleven opperst serieus om mij zo goed mogelijk te helpen. Uiteindelijk oordruppels meegekregen, een antibiotica kuur en pillen voor de pijn. Laat ik eerst maar alleen met de druppels beginnen. Pijn doet het overigens niet. Maar ik kreeg niet meer uitgelegd dat het alleen erg vervelend is, na begonnen te zijn met wijzen naar mijn oor en 'au' zeggen. Dan maar die pijnstillers erbij kopen voor twee euro.
Moet nu wel extra goed om me heen kijken tijdens het rondwandelen. Best lastig één oor minder. Gelukkig is het mijn rechteroor en rijden ze hier links... En niet met elektrische auto's die je al bijna niet hoort, maar flink lawaaierige auto's, scooters en busjes. Daarnaast is iedereen continue aan het claxonneren wat ik nu erg op prijs stel.
Na de apotheek naar boulevard Ldjen gelopen. De schoonste laan hier in de stad die door de villawijk loopt van de voormalige Nederlandse kolonisten (is nu nog steeds de high class area). Lijkt net of je in Nederland bent met een Javaanse tintje; straatnamen staan ook in het Nederlands vermeld en huizen hebben namen als 'Huize Ldjen'. Midden in de wijk maar even the Dutchman uitgehangen in een sjiek teahouse in koloniale stijl. Zo moet het gevoeld hebben om als rijke Nederlander neer te kijken op de gewone man die op straat voorbij komt. Voor de gelegenheid maar een keer toast and tea als ontbijt in plaats van rijst of noodles.
Ik snap overigens wel waarom de Nederlandse kolonisten ervoor gekozen hadden om hier hun enorme villa's te bouwen. Het klimaat is hier namelijk erg aangenaam. Overdag nog warm genoeg voor de tropische tuinen en 's avonds lekker fris. Een stuk minder 'keringat' (zweten).
Vanmorgen een flower- and birdmarket gevonden. Kreeg meteen zin om te tuinieren. Helaas past er geen 25 vierkante meter aan planten in mijn rugzak. En betwijfel ik of die de Nederlandse winter overleven. Toch maar in een van de villa's gaan wonen die hier te koop staan...(?) Zag er zelfs een die te koop aangeboden wordt door een 'Era makelaar'. Zou eigenlijk wel willen weten wat zo'n huis zou kosten, inclusief salaris van de privé-security die de meesten hier bij hun villa hebben staan. En die tevens fungeren als poortopener als je thuiskomt.
Rondom de villawijk staan de universiteiten, scholen, katholieke kerken en het voetbalstadion. Daarna sta je direct weer midden in Malang; ontelbare nasi goreng kraampjes langs de straat, moskeeën, de was die buiten hangt en afval langs de straat waar de vele straatvegers niet tegenop gewerkt komen. Maar ook de gezellige drukte en mensen die op straat zitten. Die je maar al te graag begroeten. Echter wel met gepaste terughoudendheid voor het geval ik het niet op prijs zou stellen.
Vanmiddag geluncht bij Woka Hoka Bento. Een japans fastfood wokrestaurant in de Stadion Mall, uiteraard met uitzicht op het stadion 'Gajayana'. Eindelijk weer een keer met stokjes kunnen eten. Dat doen ze in Indonesië dus niet. Ze eten hier alles met vork en lepel. Aandachtig werd ik in het restaurant bekeken hoe ik met stokjes overweg zou gaan. Helaas voor hen ben ik daarin getraind. Eet thuis noodlesoep altijd met stokjes.
Het lucht begint inmiddels alweer aardig grijs te worden. Maar eens terug naar het hotel lopen, voordat ik terug moet zwemmen.
Te laat. Begint net te regenen. Met bakken tegelijk en de straten veranderen meteen in rivieren. Tot Indonesische kniehoogte. Voor mij kuithoogte. Onder het stadion ruim drie kwartier staan schuilen en het het gebrabbel aan mogen horen van een straatmuzikant. Een oude man met een rode paddestoel met witte stippen op zijn hoofd en een gitaar die met ductape aan elkaar vast zat. Het enige wat ik er van begreep is dat hij op en neer reist tussen Jakarta en Surabaya, via Malang, en al spelend 'makan makan' (eten) verzamelt. Met een kleine bijdrage voor 'makan makan' ging hij uitgebreid poseren.
Inmiddels begint het alweer donker te worden. Dat is rond vijf uur al. Nog een beetje rondgewandeld op zoek naar mooie plaatjes. Op Alun-alun (plein) Merdeka begonnen mensen hun spulletjes uit te stallen. Blijkt de night market te zijn. Met een jongen genaamd Adam aan de praat geraakt. Hij wilde zijn Engels graag oefenen. Hij komt uit Surabaya en is op zijn brommer naar Malang gereden om zijn vriendin te zien. Maar, die is in geen velden of wegen te bekennen en hij maakt zich een beetje ongerust. Toen ik vertelde dat ik naar Yogya wilde bood hij aan om me daar heen te brengen. Met grote rugzak, naar zijn zeggen vijf uur (terwijl de trein er zeven uur over doet..), achterop de brommer? Nee, dank je. Uiteindelijk was zijn vriendin toch komen opdagen en heb ik ze alleen gelaten. Nog wat plaatjes schieten voordat wat ga eten en terug naar het hotel. Zie ik een oud mannetje met karakteristieke kop die net zijn sigaret wil aansteken. Mooi, die kop met het licht van de aansteker in het donker. Wil ik een foto maken, wordt ie boos en wil naar me uithalen. Helaas voor hem was ik te lang en te vlug. Of juist gelukkig voor hem, want ik had uit reflex mijn knie al deels omhoog. Met zijn lengte zou dat op neushoogte zijn. Wel handig om te weten dat dit mijn afweer reflex is. Denk dat altijd wel, maar nu weet ik het zeker. Ik was overigens van mening dat hij ja terug knikte toen ik mijn camera liet zien en naar hem keek. Klein misverstandje dus. Kan gebeuren. Voor de rest is iedereen vriendelijk, behulpzaam of verbaasd. Dat laatste wellicht omdat ik in twee dagen tijd slechts één andere bleekscheet heb gezien. Een oudere vrouw die foto's aan het maken was op de flower- and birdmarket.
Vandaag was overigens het aantal mensen dat me, sinds ik in Indonesië ben, vroeg om geld te geven met 300% gestegen. Van 1 naar 3.. Best opvallend aangezien ik wel meer mensen heb gezien die dat zouden kunnen doen. Zelf die paar mensen die bij de stoplichten de auto's afgaan om geld vragen, hebben me niets gevraagd toen ik voorbij kwam. Terwijl ze me toch echt zagen.
Kijken, kijken, niet kunnen luisteren.
Mijn rechteroor is steeds meer dicht gaan zitten. Gisteren naar een, van de vele, apotheken geweest om daar iets voor te halen. Een flesje oorreinigingsvloeistof meegekregen. Daar is het vandaag eigenlijk alleen maar erger van geworden. Naar een andere apotheek, met dokter. Wilde exact hetzelfde flesje meegeven. In gebarentaal uitgelegd dat dat niet werkte. Moet er erg komisch uitgezien hebben, maar ze bleven opperst serieus om mij zo goed mogelijk te helpen. Uiteindelijk oordruppels meegekregen, een antibiotica kuur en pillen voor de pijn. Laat ik eerst maar alleen met de druppels beginnen. Pijn doet het overigens niet. Maar ik kreeg niet meer uitgelegd dat het alleen erg vervelend is, na begonnen te zijn met wijzen naar mijn oor en 'au' zeggen. Dan maar die pijnstillers erbij kopen voor twee euro.
Moet nu wel extra goed om me heen kijken tijdens het rondwandelen. Best lastig één oor minder. Gelukkig is het mijn rechteroor en rijden ze hier links... En niet met elektrische auto's die je al bijna niet hoort, maar flink lawaaierige auto's, scooters en busjes. Daarnaast is iedereen continue aan het claxonneren wat ik nu erg op prijs stel.
Na de apotheek naar boulevard Ldjen gelopen. De schoonste laan hier in de stad die door de villawijk loopt van de voormalige Nederlandse kolonisten (is nu nog steeds de high class area). Lijkt net of je in Nederland bent met een Javaanse tintje; straatnamen staan ook in het Nederlands vermeld en huizen hebben namen als 'Huize Ldjen'. Midden in de wijk maar even the Dutchman uitgehangen in een sjiek teahouse in koloniale stijl. Zo moet het gevoeld hebben om als rijke Nederlander neer te kijken op de gewone man die op straat voorbij komt. Voor de gelegenheid maar een keer toast and tea als ontbijt in plaats van rijst of noodles.
Ik snap overigens wel waarom de Nederlandse kolonisten ervoor gekozen hadden om hier hun enorme villa's te bouwen. Het klimaat is hier namelijk erg aangenaam. Overdag nog warm genoeg voor de tropische tuinen en 's avonds lekker fris. Een stuk minder 'keringat' (zweten).
Vanmorgen een flower- and birdmarket gevonden. Kreeg meteen zin om te tuinieren. Helaas past er geen 25 vierkante meter aan planten in mijn rugzak. En betwijfel ik of die de Nederlandse winter overleven. Toch maar in een van de villa's gaan wonen die hier te koop staan...(?) Zag er zelfs een die te koop aangeboden wordt door een 'Era makelaar'. Zou eigenlijk wel willen weten wat zo'n huis zou kosten, inclusief salaris van de privé-security die de meesten hier bij hun villa hebben staan. En die tevens fungeren als poortopener als je thuiskomt.
Rondom de villawijk staan de universiteiten, scholen, katholieke kerken en het voetbalstadion. Daarna sta je direct weer midden in Malang; ontelbare nasi goreng kraampjes langs de straat, moskeeën, de was die buiten hangt en afval langs de straat waar de vele straatvegers niet tegenop gewerkt komen. Maar ook de gezellige drukte en mensen die op straat zitten. Die je maar al te graag begroeten. Echter wel met gepaste terughoudendheid voor het geval ik het niet op prijs zou stellen.
Vanmiddag geluncht bij Woka Hoka Bento. Een japans fastfood wokrestaurant in de Stadion Mall, uiteraard met uitzicht op het stadion 'Gajayana'. Eindelijk weer een keer met stokjes kunnen eten. Dat doen ze in Indonesië dus niet. Ze eten hier alles met vork en lepel. Aandachtig werd ik in het restaurant bekeken hoe ik met stokjes overweg zou gaan. Helaas voor hen ben ik daarin getraind. Eet thuis noodlesoep altijd met stokjes.
Het lucht begint inmiddels alweer aardig grijs te worden. Maar eens terug naar het hotel lopen, voordat ik terug moet zwemmen.
Te laat. Begint net te regenen. Met bakken tegelijk en de straten veranderen meteen in rivieren. Tot Indonesische kniehoogte. Voor mij kuithoogte. Onder het stadion ruim drie kwartier staan schuilen en het het gebrabbel aan mogen horen van een straatmuzikant. Een oude man met een rode paddestoel met witte stippen op zijn hoofd en een gitaar die met ductape aan elkaar vast zat. Het enige wat ik er van begreep is dat hij op en neer reist tussen Jakarta en Surabaya, via Malang, en al spelend 'makan makan' (eten) verzamelt. Met een kleine bijdrage voor 'makan makan' ging hij uitgebreid poseren.
Inmiddels begint het alweer donker te worden. Dat is rond vijf uur al. Nog een beetje rondgewandeld op zoek naar mooie plaatjes. Op Alun-alun (plein) Merdeka begonnen mensen hun spulletjes uit te stallen. Blijkt de night market te zijn. Met een jongen genaamd Adam aan de praat geraakt. Hij wilde zijn Engels graag oefenen. Hij komt uit Surabaya en is op zijn brommer naar Malang gereden om zijn vriendin te zien. Maar, die is in geen velden of wegen te bekennen en hij maakt zich een beetje ongerust. Toen ik vertelde dat ik naar Yogya wilde bood hij aan om me daar heen te brengen. Met grote rugzak, naar zijn zeggen vijf uur (terwijl de trein er zeven uur over doet..), achterop de brommer? Nee, dank je. Uiteindelijk was zijn vriendin toch komen opdagen en heb ik ze alleen gelaten. Nog wat plaatjes schieten voordat wat ga eten en terug naar het hotel. Zie ik een oud mannetje met karakteristieke kop die net zijn sigaret wil aansteken. Mooi, die kop met het licht van de aansteker in het donker. Wil ik een foto maken, wordt ie boos en wil naar me uithalen. Helaas voor hem was ik te lang en te vlug. Of juist gelukkig voor hem, want ik had uit reflex mijn knie al deels omhoog. Met zijn lengte zou dat op neushoogte zijn. Wel handig om te weten dat dit mijn afweer reflex is. Denk dat altijd wel, maar nu weet ik het zeker. Ik was overigens van mening dat hij ja terug knikte toen ik mijn camera liet zien en naar hem keek. Klein misverstandje dus. Kan gebeuren. Voor de rest is iedereen vriendelijk, behulpzaam of verbaasd. Dat laatste wellicht omdat ik in twee dagen tijd slechts één andere bleekscheet heb gezien. Een oudere vrouw die foto's aan het maken was op de flower- and birdmarket.
Vandaag was overigens het aantal mensen dat me, sinds ik in Indonesië ben, vroeg om geld te geven met 300% gestegen. Van 1 naar 3.. Best opvallend aangezien ik wel meer mensen heb gezien die dat zouden kunnen doen. Zelf die paar mensen die bij de stoplichten de auto's afgaan om geld vragen, hebben me niets gevraagd toen ik voorbij kwam. Terwijl ze me toch echt zagen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
